Historia owładnięta rzeczywistością: Prolog

     

Chłodni letni poranek. Leniwe promyki światła, budzące roślinność do życia. Rześki, wilgotny wiatr hulający nad okolicą. Biały dom. Czerwony dach. Czarne okiennice.

                                                                           ***

 Wstała wcześnie, nie spoglądając na zegarek. Wiedziała, że gdy spojrzy, owładnie nią sen. Weszła do łazienki pod lodowaty prysznic. Umyła zęby, wyszczotkowała włosy. Zrobiła makijaż i ubrała się. Była gotowa. Gotowa na spotkanie z tyranem,  jakim jest rzeczywistość.

 W Ministerstwie Magii jak zawsze aż roiło się od ludzi. Szła naprzód,  nie oglądając się na boki. Wzrok miała twardo wlepiony w sobie tylko widoczny punkt na wysokości jej głowy. Nie zamierzała się poddać. Nie zamierzała uciec.

W Sali Sądowej było mnóstwo osób. Zebrały się wszystkie Rady Czarodziejów z całej Europy. To był TEN proces. Najważniejszy. 

Siedząc w niewygodnym fotelu czekała. I wtedy: "play". Czuła się jak w filmie. Nie mogła się skupić. Nie mogła myśleć. Jej ukochany... Jej miłość, jej dusza, jej serce... Skazana. Wiedziała, że tak będzie. To związek bez przyszłości. Powinna się wycofać, ale tego nie zrobiła. Żałowała... Tylko tego, że nie dała rady. Obiecała, a nie podołała. Czuła się winna. Tak, to wszystko jej wina. Była o tym przekonana.

Rozprawa zakończyła się. Ostatnie spojrzenie. Ból, rozpacz i tęsknota. Standard. Ale tu było coś więcej. Poczucie winy? Lekkie niedowierzanie i zagubienie? Nikt tego nie odgadł.  Wyszła z Sali.

            Zapaliła. To przynosiło jej ulgę. Nie płakała, już nie miała siły. Nie wiedziała, jak jej życie ma teraz wyglądać. Zawiodła. Nie udało jej się sprowadzić go na dobrą stronę. Przegrała.

  Wsiadła na motocykl. Odjechała z piskiem opon. Nie zdążyła złapać ostatniego spojrzenia ukochanego.

Pisk. Czerwone światło. Krzyki. Huk. I ciemność... Nastała już tylko ciemność.

***

Hej, witam na Prologu. Mam nadzieję, że jest trochę tajemniczy i od razu mówię, że wybiega w przyszłość :D. Wiem, że to nie jest typowy prolog, ale taka mnie naszła wena. Ocenę pozostawiam Wam :D
Pozdrawiam,
Mionka M.