1. Powrót.

Przez otwarte okno do pomieszczenia wkradały się pierwsze jesienne promyki słońca. Nagle dało się słyszeć głośny trzask, a zaraz po tym huk. To w owym pomieszczeniu, załamało się drewniane łóżko. Dwie dziewczyny stały nad nim z otwartymi ustami. W końcu jedna z nich, rudowłosa, wyjęła patyk i nim machnęła, doprowadzając łóżko do stanu używalności.

            – Ginny, magia jest piękna  – westchnęła druga z nich, brązowowłosa, rzucając się na świeżo naprawiony mebel. Była bardzo ładna: duże, ciemnobrązowe oczy, długie, falowane włosy, blada cera i różowe usta. Ginny tylko uśmiechnęła się pod nosem i podeszła do wielkiej szafy stojącej w kącie pokoju.

– Hermiona, wstawaj! Zaraz jedziemy do Hogwartu, a ty jesteś jeszcze nie spakowana! To twój szósty rok, chyba nie chcesz się spóźnić?

Dziewczyna z piskiem wyskoczyła z łóżka. W ekspresowym tempie dobiegła do przyjaciółki. Otworzyła z rozmachem drzwi garderoby i usiłowała wyjąć z niej swój kufer. Ginny z politowaniem patrzyła na wysiłki Hermiony.

– Daj, pomogę ci. – Szybkim ruchem wyciągnęła skrzynię z pod sterty ubrań. Hermiona wytrzeszczyła oczy.

            – Ja... Jak ty... to? – jąkała się co chwila.

– Nie gadaj tyle, tylko pakuj się – odpowiedziała z pobłażaniem Ruda.

***

Wchodząc na Dworzec Kolejowy, obie dziewczyny czuły narastające podniecenie spowodowane bliskością innych czarodziei. Szybko wzięły wózki na bagaże i przebiegły przez magiczną barierkę, oddzielającą świat magiczny od mugolskiego. Hermiona rozglądała się po peronie w poszukiwaniu przyjaciół, w przeciwieństwie do Ginny, która już witała się ze znajomymi. W końcu brązowowłosa wyłowiła w tłumie rudą czuprynę swojego przyjaciela. Uśmiechnięta skierowała się w stronę przyjaciół.

– Harry! Ron! – Usłyszała nagle. Odwróciła się i ujrzała, jak jakaś dziewczyna, całkiem ładna brunetka, biegnie w stronę JEJ przyjaciół i rzuca im się w ramiona. Była całkowicie zdezorientowana. W końcu postanowiła podejść do chłopaków i dziewczyny. Bez słowa przytuliła chłopców i dała im całusy w policzki, nie zwracając najmniejszej uwagi na dziewczynę stojącą nieopodal. Jednak owa brunetka miała chyba inne plany, bo po chwili odezwała się:

– A więc to ty jesteś Hermiona Granger?

Hermiona zdziwiła się, skąd ona niby ją zna?

– Tak... - odpowiedziała ostrożnie, nieco przedłużając wyraz.

– Och, no wiesz, jestem twoją wielką fanką i staram się być jak ty... Właśnie dlatego postanowiłam wakacje spędzić z twoimi przyjaciółmi – gadała jak najęta, ale w jej oczach czaiła się pogarda. To właśnie dlatego Hermiona postanowiła na nią uważać.

– Co? Jak to spędziłaś wakacje z...

Harry natychmiast zorientował się, że dziewczynę zabolał ten fakt.

– Chcieliśmy cię zaprosić i was zapoznać, ale Heks się nie zgodziła… – Harry widząc pełny zazdrości wzrok Hermiony zreflektował się i spuścił głowę. – Przepraszam.

Heks wydawała się być podenerwowana wyznaniem Harry'ego. Hermiona była skołowana zaistniałą sytuacją. A Ron był całkowicie nieprzejęty tym wydarzeniem.

– Ej, ludzie, chodźmy zająć przedział, bo za chwilę pociąg nam odjedzie – odezwał się i ruszył do pociągu, nie oglądając się za siebie. Harry stał patrząc niezdecydowanie na obie dziewczyny.

– Dobra, chodźcie, bo naprawdę nie zdążymy – powiedziała Hermiona, przerywając niezręczną ciszę panującą między nimi. Zgodnie weszli do pociągu. Nikłe były nadzieje Miony na to, że Heks się z nimi rozdzieli. Postanowiła, że później wypyta Harry'ego o wszystko. Doszli do swojego stałego przedziału na końcu czwartego wagonu. Już mieli wchodzić, gdy... Wpadli prosto na Dracona Malfoya. Co ten ślizgoński arystokrata tu robi?

– Co wy tu robicie? – spytał Draco z niemałym zdziwieniem w głosie. Harry i Hermiona popatrzyli na niego  jak na idiotę.

– Co MY tu robimy? To nasz przedział, Malfoy – odpowiedziała zbulwersowana Hermiona. Draco obejrzał ją od stóp do głów i powiedział kpiącym tonem:

- No, no, Granger, ile zaklęć na siebie rzuciłaś?

- O co ci chodzi? - zapytała, nie rozumiejąc jego intencji.

            - No jak to o co? Pytam się, ile zaklęć na siebie rzuciłaś, żeby tak wyglądać?

Hermiona stała rozbita. Nie miała pojęcia, czy to była ironia, czy może komplement. „Komplement? Malfoy i... komplement? Chyba oszalałaś,  dziewczyno”  - skarciła się w myślach.

– Odwal się, Malfoy. Nie mam ochoty tracić na ciebie czasu. – Spojrzała na niego z obrzydzeniem. Chociaż musiała przyznać, że był przystojny. I to nawet bardzo. „Ale co się dziwić, arystokrata pewnie od najmłodszych lat chodzi  po salonach piękności dla mężczyzn (jeśli takowe w ogóle istnieją)” – powiedział złośliwy głosik w jej głowie. Nonszalancko rozczochrane, jasne, trochę przydługie platynowe włosy z grzywką na bok, szaro–niebieskie chłodne oczy, ostre rysy twarzy i blada cera. Był wysoki i szczupły, miał dobrze zbudowaną i wyniosłą sylwetkę.

Malfoy zaperzył się.  Nikt nie będzie mu rozkazywał! A co dopiero jakaś szlama. Podszedł do niej bliżej. „Całkiem, całkiem jest ta Granger...”  – przeleciało mu przez myśl. Za chwilę jednak przeraził się swoją postawą. „Boże, co ja gadam! To szlama!”

–  Uważaj, Granger, na swoje słowa. Może przytrafić ci się coś... niemiłego – szepnął jej do ucha uśmiechając się mściwie. Hermiona stała sparaliżowana. Był tak blisko... Doskonale czuła nutę jego perfum o zapachu cytrusowo–drzewnym. Kochała ten zapach.... Taki świeży i zmysłowy. Jej były chłopak używał tego zapachu, więc była trochę obeznana. Zastanawiało ją tylko, skąd Malfoy miał mugolskie perfumy? Osobiście przecież nigdy nie pokazałby się w mugolskim sklepie. Wtem chłopak zwrócił uwagę na jej towarzyszy. Zatrzymał wzrok dłużej na brunetce i odezwał się:

– Proszę, proszę. Pan Srotter i...?

– Heks – uśmiechnęła się uwodzicielsko i wyciągnęła rękę. Malfoy parsknął śmiechem.

– Serio? Heks? Przecież... Przecież to imię oznacza wiedźmę*!

Heks wciągnęła głęboko powietrze. Widać było, iż Draco ją zdenerwował.

– Nie śmiej się z mojego imienia! – krzyknęła głośno, a gdy to nie zadziałało, wyciągnęła różdżkę. Malfoy uspokoił się.

– Ej, spokojnie, kobieto...

– Co spokojnie? Co spokojnie?! Nie masz prawa śmiać się z mojego imienia! - Heks była naprawdę wściekła. Hermiona i Harry wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia. Jednogłośnie postanowili wkroczyć do akcji, gdyż Malfoy również wyciągnął swoją różdżkę. Harry podszedł do Heks i zaczął ją uspokajać.

Hermionie pozostało utemperować blondyna. Podeszła do niego i aż się przestraszyła. Draco dyszał ze złości, a twarz miał wykrzywioną w wyrazie wściekłości. Z jego oczu bił taki chłód, że nawet zawsze spokojny Dumbledore, byłby wstrząśnięty. Lecz Gryfonka nie miała zamiaru się poddać. Położyła rękę na jego ramieniu w geście uspokojenia. Gdy chłopak skierował na nią swoje oczy, od razu ich wyraz złagodniał. „Ona ma takie piękne tęczówki...”  –  pomyślał. Nawet nie próbował się bronić przed swoją podświadomością. W tej chwili nie liczyło się, że była nieczystej krwi. Oboje wpatrywali się głęboko w swoje oczy z uwagą. W końcu Draco nie wytrzymał i porwał ją w swoje ramiona. Wtulił się w nią jak małe dziecko. Powróciły do niego smutne i ponure myśli. Czarny Pan dał mu zadanie... Wiedział, że nie da rady temu podołać. Nie chciał być śmierciożercą. Nie chciał jednak zawieść swoich rodziców. Bardzo ich kochał i chciał okazać im wdzięczność za to, że nigdy mu niczego nie brakowało. Że byli przy nim i go kochali. Może nie okazywali tego w czułych gestach, ale Draco to wiedział. Lucjusz Malfoy nie był przyzwyczajony do miłości i bardzo trudno było mu się zakochać, ale jak już oddał komuś swoje serce, to na zawsze. Może Draco nie miał w domu typowej rodzinnej atmosfery, ale to dlatego, że jego rodzice sami nie doświadczyli jej w swoich domach. Co prawda wiedzieli, że miłość istnieje i jest u nich w domu; zawsze troszczyli się o swojego syna i dawali mu wszystko, rozpieszczali go, chcąc pokazać, że jest dla nich ważny, ale nie wiedzieli, jak okazać mu czułość. A teraz, gdy jego ojciec jest w Azkabanie, nic już nie jest takie samo. Voldemort jest wściekły i mści się na Narcyzie i Draconie.

Hermiona stała jak słup soli. Właśnie wtula się w nią jej największy szkolny wróg. Nie wiedziała, co ma zrobić... Nie może go teraz odepchnąć, widziała, że coś się stało. Chłopak zaczął się niepokojąco trząść w jej ramionach. Hermiona bezwiednie podniosła rękę i pogłaskała go po włosach. Draco na chwilę znieruchomiał, ale po chwili się rozluźnił. Chyba zdziwił go jej gest. Harry i Heks wpatrywali się w nich zdziwionym wzrokiem. W końcu Malfoy się od niej oderwał i wbił wzrok w ziemię. Poczuła się trochę zawiedziona, było jej dobrze w jego ramionach. Draco nagle podniósł wzrok i ponownie zajrzał jej głęboko w oczy. Zrobił coś, co zszokowało wszystkich, nawet samego Malfoya. Wziął twarz Hermiony w swoje dłonie i cmoknął jej usta. Odwrócił się i odszedł korytarzem w stronę swojego przedziału. Harry popatrzył na Hermionę z wyrzutem i niedowierzaniem, po czym wpadł do przedziału trzaskając drzwiami. Heks uśmiechnęła się złośliwie do dziewczyny i poszła za Harry’m. Za to Hermiona nie wiedziała, co o tym myśleć. Postanowiła, że na razie nie będzie sobie zaprzątać głowy, pomyśli spokojnie w dormitorium, a tymczasem poszuka jakiegoś wolnego przedziału, bo Harry i Ron będą mieli jej za złe całą akcję na korytarzu. W sumie się im nie dziwiła. Powinna jakoś zareagować, odepchnąć go... Zdecydowanie ma za miękkie serce. Przecież to jej wróg! Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Gdy wybierała się poszukać  przedziału Ginny, donośny głos maszynisty rozległ się po korytarzach pociągu:

– Dojeżdżamy do Hogwartu! Uczniowie są proszeni o przebranie się w szaty!

„No i pięknie...” – pomyślała Hermiona. – „Gdzie ja mam się przebrać? Na pewno nie na korytarzu. Powiem, że to była sytuacja wyjątkowa... Na pewno to uwzględnią przy wstawianiu mi szlabanu. „

Ruszyła do wyjścia z pociągu ze skwaszoną miną. I wtedy... Przypomniała sobie, że miała stawić się na zebraniu prefektów! „Szlaban murowany” – pomyślała ponuro. 

Wchodząc do Wielkiej Sali czuła na sobie wzrok całego grona pedagogicznego. Nic dziwnego, w końcu jako jedyna ubrana była w letnią, białą sukienkę do połowy ud i buty na koturnie. Odliczała w myślach do pierwszego krzyku profesor McGonagall. 10, 9... Doszła do połowy stołu Gryffindoru. 8, 7, 6... Usiadła na swoim miejscu. 5, 4, 3... Przywitała się z Parvati Patil i Lavender Brown ze swojego roku. 2, 1... Puściła oczko jakiemuś chłopakowi z Ravenclawu. 0...

– Panno Granger! – głos Minerwy McGonagall słychać było pewnie aż na błoniach. – Co to za strój?! Szlaban, jutro o 17! Takie zachowanie... I to prefekt! 

Dumbledore tylko uśmiechnął się pogodnie do Hermiony i wzniósł lekko kielich, patrząc jej w oczy. Nagle w głowie dziewczyny odezwał się jego cichy głosik:

– Lepiej schyl się pod stół za dwie minuty.

Popatrzyła zdziwiona na dyrektora, jednak ten nie patrzył już w jej stronę. Wyglądał na wielce wciągniętego w dyskusję na temat chochlików z Severusem Snape'm. Zaaferowana, nie zauważyła lekkiego uśmiechu widniejącego na jego starczej twarzy. Postanowiła zastosować się do tajemniczego ostrzeżenia. W myślach liczyła sekundy. Gdy była już minuta i pięćdziesiąt dziewięć sekund, dziewczyna uchyliła się pod stół. I wtedy... 

---------------------------------------------------

 * Heks (j. duński) - wiedźma, czarownica

Witam na pierwszym rozdziale opowiadania! Mam nadzieję, że się podobał, proszę o zostawianie swoich ocen w komentarzach. Dedykacja rozdziału dla: 

Dla Shadii z http://milosc-wbrew-rozsadkowi.blogspot.com . Za nasze porąbane rozmowy na gg, i za to, że we mnie uwierzyłaś!

 Dla Cammelii - za milutkie maile i DT. I również za to, że uwierzyłaś ;)

 Dla DDagi i dla M. za bardzo miłe słowa :D

 Także dla wszystkich Anonimowych i Czytelników za to, że przeczytali!

Nowa notka powinna pojawić się do środy.

Pozdrawiam,

Mionka M.